In ‘The Physics Of Superheroes’, een boek waarin professor James Kakalios natuurkundige concepten uitlegt aan de hand van superhelden (‘Wat vertelt het feit dat Superman kan vliegen ons over zwaartekracht?’ en andere interessante vraagstukken), stelt hij dat hij strips niet als een guilty pleasure beschouwt. Guilty pleasure is volgens Kakalios een term die ontstaan vanuit een elitair oogpunt. Wie wil volhouden dat hij alleen de meest ondoorgrondelijke literatuur leest, waarschijnlijk omdat dat een grens lijkt te zijn voor het hebben van een groot intellect, wil niet hoeven toegeven dat hij ook de pulpboekjes van Marvel wel heel erg interessant vindt, want ja, wat is daar goed aan?
Meesterschrijver Salman Rushdie, die ooit moest onderduiken omdat er een fatwa op hem was uitgesproken, vertelde eens dat hij in ballingschap verslaafd was geraakt aan het videospel Super Mario. Toen ik hem in een interview zag praten over wat dat spel dan allemaal met hem deed, werd het me al snel duidelijk dat hij wel heel interessant zat te doen over iets dat uiteindelijk neerkwam op rennen en springen. Niet dat Mario daarom niet superleuk is, maar volgens mij hoopte Rushdie heel erg dat hij er iets meer aan kon ontlenen, en dat hij niet gewoon graag spelletjes speelde op de bank. Maar goed, Rushdie is daardoor wel altijd een voorstander van videogames geweest en is vaker begonnen over het unieke narratief van zo’n spel, dus dat is dan wel weer mooi meegenomen.
Niet alleen zit er vaak best een diepere betekenis achter het ‘domme’ vermaak van het gepeupel, maar ook als dat niet zo is, is dat uiteindelijk gewoon prima. Zo ben ik een enorme fan van de SAW-films, maar zelfs met een diploma in film op zak kan ik je niet vertellen wat er eventueel grensverheffend aan die films zou kunnen zijn. Het is popcornvermaak, en dat mag ook. Men zegt weleens dat je je van tijd tot tijd gewoon moet vervelen. Inderdaad, en van tijd tot tijd moet je je verstand op nul kunnen zetten.
Ik kan Catcher In The Rye, No Country For Old Men of Catch-22 aanhalen als ik wil uitleggen hoe mijn wereldbeeld in elkaar steekt. Daar kan ik hele academische essays over schrijven, en dat heb ik ook vaak genoeg gedaan. Maar bij de gemiddelde persoon moet ik dan eerst uitleggen over welke boeken ik het überhaupt heb. Als ik echter zeg dat ik me voel als Wheatley in Portal 2, als de Hulk in Thor: Ragnarok of als Tyler Durden in Fight Club, dan kom ik vaak veel verder.
Ik wil met mijn artikelen op deze website de brug graag dichten. Ik wil laten zien dat diepere literatuur niet de saaie schoolactiviteit hoeft te zijn die Boomers er vaak van maken. The Hunchback Of Notre Dame van Victor Hugo is nu, zo’n 200 jaar later, nog steeds een heel pakkend, spannend en grappig beeld van de gemiddelde samenleving. Dracula is een hele sexy roman, en de films van Ingmar Bergman zijn soms heel saai, maar soms ook gewoon heel erg mooi als je een beetje van het leven houdt.
Anderszijds mag ook. Er is niks mis met de Fast and Furious-films, en tuurlijk, ze gaan niet tot wereldvrede lijden, maar ik zit echt niet interessant te doen als ik zeg dat er wel wat in zit, al is het simpelweg omdat de stunts steeds absurder worden. John Wick is pulp, maar het is góede pulp en mensen vinden het geweldig, dus dan is het interessant om te kijken waarom dan.
Dat is wat ik u op deze website kan bieden, beste lezer. Op dinsdag zal ik u representaties geven van de nieuwste dingen op het gebied van narratief entertainment, en nieuwe dingen laten kennen als er minder nieuws is. Maar bij voorbaat zal ik altijd volhouden dat het allemaal leuk én interessant is, en dat dat prima samen kan gaan. Zo leert iedereen te waarderen waar we ons vaak dagelijks mee bezig houden, en houden ouders hopelijk eindelijk op met zeuren over videogames.