Eind maart 2020 speelt de Eredivisie haar laatste speelronde van het seizoen voordat de oplopende coronabesmettingen roet in het eten gooien. Het voetbalseizoen wordt stilgelegd. Ajax en AZ zullen nooit weten wie er landskampioen zou zijn geworden. Feyenoord en FC Utrecht bikkeren nog na over de verloren bekerfinale, waar Willem II als lachende derde – of eigenlijk vierde plaats – wegloopt. We gaan een ondragelijke periode in zonder voetbal, zonder feesten, veel te weinig uitstapjes en veel te veel familie.
De opluchting is enorm wanneer we mogen kijken hoe Union Berlin en Mainz ’05 het tegen elkaar opnemen in de Bundesliga. Een wedstrijd zonder fans, zonder toegevoegd stadiongeluid en een commentator die klinkt alsof hij een begrafenis verslaat. Maar, we hebben weer voetbal.
In de zomer van 2020, tijdens de voorbereiding op het nieuwe seizoen, is de euforie nog groter als er weer een handjevol fans aanwezig mag zijn bij de oefenwedstrijden. Het stelt niet veel voor, maar er mag weer iets! Ook met de start van de competitie zijn fans beperkt toegestaan, maar het klinkt ‘zit en houd je bek’ vanuit Den Haag. Echte emotie is niet toegestaan. De sfeer voelt daardoor bedrukt. Echt genieten van het voetbal lukt niet.
En als je dan blijft zitten en je bek houdt? Als je dan je emoties verdrukt, omdat alles beter is dan weer thuis opgesloten te zitten? Dan wordt je gestraft. Dan mag je de week daarop alsnog niks doen. Loze kreten, beloften en beledigingen vanuit kamp Rutte.
Wat volgt is een tragisch seizoen. Lege stadia, spelers die het meest lethargische voetbal op de mat leggen en weekenden opgesloten in huis.
Maar dan, op een magische maandag, een dag na het verstrijken van de competitie – lekker laat, nu dat Ajax fans de titel niet konden meemaken en ADO- en VVV-fans hun team niet konden aanmoedigen in de strijd tegen degradatie – wordt bekend dat we weer naar het stadion mogen. Zolang je je binnen 48 uur voor de wedstrijd laat testen, mag je je favoriete ploeg weer aanmoedigen. Je mag weer staan, je mag weer zingen. Geen opgekropte emoties meer en geen achterlijke bejegeningen meer van die engnek van de VVD.
Zelf heb ik dan ook binnen een paar uur na het nieuws een kaartje bemachtigd voor de wedstrijd Feyenoord – Sparta Rotterdam. Ik reis af naar een aangewezen testen-voor-toegang-punt en heb een uur later mijn negatieve test-bewijs.
De spanning op de dag van de wedstrijd is aanwezig vanaf het moment dat ik opsta. Na anderhalf jaar mag ik weer naar het stadion, naar de plek waar ik al sinds mijn 14de kom om alle emotie eruit te laten en even in een compleet andere wereld te leven. Onderweg kom ik al mensen tegen die met dezelfde spanning afreizen. Ze zijn stil, maar bewegen met een bepaalde tik onrustig in de stoel van de trein. Eenmaal op Rotterdam Centraal ben ik herenigd met mijn broertje en beiden merken wij de opluchting om ons heen op. Lachende gezichten van mensen die hier veel te lang niet zijn geweest en weer de ouderwetse reis afleggen. Het voelt bijna als een recreatie van een pilgrimstocht.
In tram 12, onderweg naar de Kuip, duurt het dan ook niet lang of mensen staan te springen, zingen en klappen. De clubliederen hebben al te lang niet geklonken. De emotie klinkt door de stemmen van de fanatieke aanhang heen. Emotie die veranderd in hard gelach wanneer in goede melodie klinkt ‘wij zijn negatief, wij zijn negatief!’, verwijzend naar de test die iedereen speciaal voor de wedstrijd heeft afgenomen.
Bij de poorten van het stadion is het even puzzelen hoe en wat. Mevrouw wilt eerst mijn negatieve test-bewijs zien, dan mijn paspoort en dan pas kan ik mijn ticket laten scannen, maar eenmaal binnen moet zelfs ik even slikken. Het beeld van supporters en hun waterige biertjes, het prachtige veld waarvan het gras weer eens te ruiken is en de reële geluiden in plaats van de slechte geluidstapes van ESPN. Ik ben weer écht thuis…
De wedstrijd begint dan ook prachtig. Veel gezang, gelach en oeh’s en ah’s. Met de doelpunten vallen mijn broertje en ik elkaar weer in de armen en met de opstootjes joelen we weer als holbewoners. Met mede-supporters grappen wij over de tegenstander en zingen we dat Tommie Beugelsdijk de uitslag al weet, verwijzende naar het onderzoek aangaande een door hem – mogelijk expres – gepakte gele kaart.
Het is voor 45 minuten een belevenis zoals we al die tijd gemist hebben.
Maar dan breekt de tweede helft aan. Het Advocaat-voetbal sluipt weer binnen en iedereen begint meteen weer te zeiken dat het niet om aan te zien is en ze net zo goed niet hadden kunnen komen. De ironie.
Desondanks gaan we naar huis met een voldaan gevoel en hoop op een nabije toekomst waarin er weer 50.000 man zitten ten overstaande van de 6500 van vanavond. Thuis zet ik toch nog maar eens de samenvatting aan om op tv dan toch goed te zien wat er nou precies gebeurde en nog even na te kunnen genieten van de heerlijke sferen in de Galgenwaard en de Kuip. Na de samenvattingen gaat de tv uit en slaap ik met een glimlach van oor tot oor, die ongetwijfeld bij vele van mijn medesupporters die aanwezig mochten zijn ook aanwezig zal zijn. Op naar zondag!
Ik wens alle fans van FC Emmen, NEC Nijmegen en Feyenoord deze week nog veel plezier toe in het stadion en succes in de overige play-offs rondes! Ook voor de fans van Roda JC, NAC Breda en FC Utrecht nog veel geluk toegewenst deze week!