Het EK is weer druk bezig. Nederland lijkt het best goed te doen, en ondanks het feit dat ik eigenlijk helemaal niks met voetbal heb, heb ik laatst toch een wedstrijd gekeken – ik werd door een vriend uitgenodigd om bier te komen drinken en dan met een half oog Nederland iets tegen Oostenrijk te zien doen op de tv in de hoek van de kamer. Mijn favoriete voetballer is nu Dumfries – knappe vent, had mooie roze schoentjes aan, en ik geloof dat hij verantwoordelijk was voor elk doelpunt.
Maar goed, genoeg gezwijmeld – waarom begin ik over voetbal als ik het verder niet heel boeiend vind? Nou, omdat je er eigenlijk niet aan ontkomt; and if you can’t beat ‘em, join ‘em. Vandaag dus kort de vraag: wat maakt al dat sport nou zo boeiend?
Iedereen zal wel een keer een FIFA-game langs hebben zien komen, of andere sportgames hebben gespeeld op zijn of haar favoriete console. Laatst heb ik met mijn broertjes nog een paar sportgames geprobeerd: FIFA, Madden NFL en NBA 2K. Ik won zowaar een potje American Football, al begreep ik er echt helemaal niks van. Ik dacht dat Amerikanen dom waren, maar als ze dit weten te snappen, dan kan dat niet kloppen; al die schema’s en defensies en weet ik ’t leken wel hogere wiskunde. Afijn, ik snapte het niet en bleef ongeslagen, dus misschien is het allemaal gebakken lucht.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik niet goed begrijp waarom die games zo boeiend worden gevonden, en dan zeker gezien het feit dat er elk jaar een nieuwe versie van dezelfde games uitkomt – is het niet altijd hetzelfde? En dan is het ook nog eens een digitale versie van iets wat je gewoon in het echt kunt doen. Is het niet leuker om gewoon buiten echt te gaan voetballen? Maar ja, mensen spelen ook videogames waarin je achter de kassa staat of voor je hond zorgt – het is natuurlijk zo dat die dingen vaak geen directe representatie zijn van hoe het echt gaat en alleen de ‘leuke’ elementen overhouden in hun gameplay. Dit zal voor de sportgames dan ook wel gelden.
Eigenlijk is multiplayer van hetzelfde laken een pak – ik heb het nooit interessant gevonden. De hele tijd dezelfde spelregels volgen in dezelfde gebieden en dat allemaal voor een puntenaantal of iets soortgelijks waarvan ik niet begrijp wat de lol ervan is. Competitiedrang heb ik dan ook echt helemaal nooit gevoeld. Ik speel games echt heel erg voor het verhaal, en ook daar vind ik het soms te eentonig worden; soms wil je gewoon weten hoe het verder gaat en ben je al dat schieten een beetje beu. Om deze reden vind ik indiegames die vooral op verhaal focussen steeds vaker een uitkomst, maar daar kan de kritiek weer zijn dat je ‘alleen maar rondloopt’. True, maar dat vind ik mooi. Ik kan films met shots van anderhalve minuut ook geweldig vinden – de gemiddelde persoon valt erbij in slaap.
Dus misschien zie ik het verkeerd als ik alleen maar op de herhaling of de ‘eentonigheid’ focus. Wie de een niet eet, etc. Misschien zit het hem simpelweg in het feit dat je verstand op nul zetten en ‘een lekker potje spelen’ ook iets moois heeft. Het is niet voor mij, maar he, als ik dan wordt uitgenodigd voor een voetbalwedstrijd doe ik het voor het bier en het gezelschap – en de mooie roze schoenen van Dumfries.
