Tuuuu tudu dutu tudu tuuu tududu tutu *voeg melodie in*. Het deuntje dat we allemaal uit ons hoofd kennen en waar wij allen zo van houden: de intro van Harry Potter! Vandaag bestaat de eerste Harry Potter-film, Harry Potter en de Steen der Wijzen, namelijk twintig jaar. Twintig jaar geleden stapte Daniël Radcliffe in de schoenen van Harry Potter en namen Emma Watson en Rupert Grint de rollen van Hermelien Griffel en Ron Wemel op zich om ons mee te nemen op een magische reis. Een reis waar ik als kind geobsedeerd mee was en waar ik nu als volwassene nog steeds dankbaar voor ben.
Terugkijkend op de eerste Harry Potter-film is het eigenlijk een hele knappe film. Het is al knap als je zoveel kinderen zo geïnteresseerd krijgt in een – voor kinderen – vrij dik boek. Als je het dan ook nog voor elkaar krijgt om een film te maken die zo magisch is dat je er als kind verliefd op wordt en in verzuipt (zonder door de reuzeninktvis gered te worden), dan is dat ook een hele prestatie. Een film die slechts het begin van een groot verhaal bevat en slechts een klein stukje van de magie aantikt, maar die je zo weet in te pakken. Vanaf het eerste moment dat ik geïntroduceerd werd aan Harry Potter was ik verkocht en nu, twintig jaar later, ben ik dat nog steeds.
Een sloom begin, waarvan ik me nu afvraag hoe ik daar als kind ooit doorheen gekomen ben, om het vervolgens nog 20.000 keer per dag te willen kijken. Harry Potter wordt opgevoed door zijn gemene peettante en peetoom en mishandeld. Dan komt er een enorme reus binnen die Harry verteld dat hij een tovenaar is en daarop besluit Harry maar met hem mee te gaan (kidnapping?). Vanaf dit punt begint de magie echter. De Wegisweg toont een eerste sprankje magie en doet de hoop opleven bij de kijkers. Hierna volgt perron 9 3/4 en de Zweinsteinexpres. Het meest magische stukje zit hem misschien wel in de aankomst bij Zweinstein als alle eerstejaars met de bootjes achter Hagrid aan naar het kasteel varen. Prachtig.
We volgen de drie vrienden Harry, Hermelien en Ron terwijl zij wegwijs worden op Zweinstein en verscheidene avonturen beleven. Elk kind wenst op dit moment dat ze zo slim zijn als Hermelien of zo dapper als Harry en dat ze een vriend vinden in het leven die zo trouw is als Ron. Daarnaast stellen we ons allemaal voor hoe wij een driekoppige hond zouden passeren, rustig zouden blijven in de duivelstrik, een sleutel vangen met onze vliegskills en een levend schaakbord zouden verslaan terwijl we in ons dagelijks leven nog outsmarted worden door ons huisdier.
Maar dan komt het laatste gevecht. Harry Potter rechtstreeks tegenover Professor Krinkel en Voldemort. A thing of nightmares eigenlijk, iemand die op het achterhoofd leeft van iemand anders. Vandaag de dag zou dat echt niet meer PG6+ zijn. Na een gesprek wat je als kind echt niet boeit, valt professor Krinkel de elfjarige Harry aan. Hij wurgt hem gewoon. En Harry’s reactie? Zodra hij merkt dat het aanraken van zijn vijand hem doet wegbranden pakt hij vol overgave zijn gezicht vast en gaat volledig voor de kill! Hij vermoord zijn leraar. En wij juichen! Hoe sadistisch wil je het hebben?! Waarom zit dit er ook in? Omdat we allemaal wel eens een leraar zijn gezicht hebben willen wegbranden? Ik weet dat de serie nog veel duisterder wordt, maar dat is omdat het mee groeide met het ouder wordende publiek. De Steen der Wijzen hoort een kinderfilm te zijn. Anyway, mij maakt het niet uit. Als kind vond ik al dat hoe bruter iets is, hoe beter het is.
De film eindigt hierna dan toch nog heel vredig met Griffoendor dat de beker wint, een feestje viert en daarna gaan alle leerlingen weer naar huis. Een mooi emotioneel afscheid tussen Hagrid en Harry en einde. Vanaf nu zijn we allemaal voor de rest van ons leven Potterheads.
Met het gebruik van mythische wezens en vele andere magische elementen uit andere verhalen, weet J.K. Rowling een fantastisch fantasieverhaal te creëren. Een verhaal waarbij je je zowel inleeft in alle personages, goed of slecht (behalve Dorothea Omber uiteraard) en waarin je meegesleept wordt. Je ziet de kinderen opgroeien op een enorm realistische manier, waar je normaal gewend bent dat kinderen van elf zich in fictieverhalen gedragen als 35-jarigen. Je gaat mee in de emotie en de spanning. Je denkt mee in oplossingen en ergert je als kind aan alle volwassenen, terwijl je je als volwassene ergert aan al die kinderen. Het is fantastisch geschreven en doorgaans prima verfilmd. Alleen het zesde deel is wat mij betreft compleet gefaald op het witte doek. Dat is het risico van het moeten weglaten van zoveel elementen in een zeer gedetailleerd en omslachtig boek.
De verhalen zitten intussen al diep in ons hart en dat weten mensen. J.K. Rowling creëerde een platform, Wizarding World (voorheen Pottermore), om ons een mogelijkheid te geven dieper in de tovenaars wereld te duiken. Hier kan je ontdekken tot welk huis van Zweinstein je behoort (ik ben een Huffelpuf), wat je patronus is, etc. Een erg leuk en creatief initiatief. Warner Bros. (en Rowling ook wel) begonnen de fantasiewereld hierna echter compleet uit te melken. Zo kwam er vanuit de schrijfster een toneelstuk genaamd ‘The Cursed Child’, dat door elk Harry Potter-fan ontkend wordt. Een gruwel van een verhaal, wat factueel vanuit het originele verhaal ook nergens op slaat. Warner Bros. kwam met de ‘Fantastic Beasts’-filmserie. De eerste film hiervan was aardig, maar de tweede leek wel een soapserie. Ik heb zelden zulk slecht schrijfwerk meegemaakt. Sindsdien is er ook besloten om J.K. Rowling van het script af te halen om de serie zo wellicht nog te redden. Dit lijkt tevergeefs, want door deze switch werd de film al een jaar uitgesteld. Op zich geen probleem, maar toen kwam het drama met Johnny Depp. De acteur werd ontslagen vanwege de aantijgingen van ex-vrouw Amber Heard. Dit ontslag leverde nieuw uitstel op en een hele hoop boze fans. Eigenlijk staat iedereen achter Johnny Depp aangezien hij heeft kunnen bewijzen dat Amber Heard de schuldige was en zij hem heeft mishandeld, in plaats van andersom. Helaas is Depp een man en dan wordt het – zeker in Amerika – niet geaccepteerd dat je het slachtoffer bent in een relatie. Anyway, hier volgde Covid-19 ook nog op en dus blijft de film maar uitgesteld worden. Intussen is de serie bij vele fans uit de aandacht verdwenen en kan je eigenlijk wachten op de volgende Fantastic Beasts-flop.
Los van deze uitmelkingen van de tovenaarswereld krijgen we in 2022 ook nog een nieuwe Harry Potter game, ‘Hogwarts Legacy’. Deze game gaat je de mogelijkheid geven je eigen avontuur te starten op Zweinstein met je eigen karakter en in je eigen afdeling. Je kan lessen volgen, mysteries oplossen en missies voltooien. Klinkt als een leuk concept, maar of het gaat slagen moet ik nog zien. Ik zal het u hier laten weten zodra ik het spel geprobeerd heb. Ook krijgen we, in opvolging van het 20-jarig jubileum, een reünie in 2022 met de originele cast. Hierin gaan zij alle beleefde avonturen weer ophalen en een hoop inkijk geven in wat er achter de schermen zich heeft afgespeeld. Een beetje zoals de reünies van ‘The Fresh Prince’ en ‘Friends’ dus.
In de toekomst kunnen we nog verwachten dat Warner Bros. gaat blijven proberen de originele cast bij elkaar te krijgen voor een verfilming van ‘The Cursed Child’ (please, don’t), zal er ongetwijfeld nog een (film)serie komen over ‘the Marauders’ (de vriendengroep van Harry’s ouders) die erg geliefd zijn bij de fans en verwacht ik dat we ooit een reconstructie gaan zien van de originele films, zoals al vele films verkracht zijn met nieuwe verfilmingen. Dit is een wereld die al bijna net zolang leeft als ik en die na mijn dood nog steeds uitgemolken zal worden. Als groot fan vind ik dat lang niet altijd zo erg, ik hoop gewoon dat het zijn magie nooit zal verliezen.
Voor nu raad ik u aan deze of komende week naar Harry Potter en de Steen der Wijzen te gaan in de bioscoop. Een geweldige mogelijkheid om de serie weer eens opnieuw te starten en de film te (her)beleven op het witte doek. Veel plezier!
Al dat mij nu rest te zeggen is: Snode plannen uitgevoerd.
